Sponsornieuws: KAV Autoverhuur

Aankomend seizoen schaats ik voor TalentNED. Afgelopen weken hebben we een start gemaakt aan dat nieuwe seizoen. Zo zijn we eerst een lang weekend met zijn allen in het huis geweest en hebben we daar gezamenlijk getraind. Hier konden we elkaar allemaal wat beter leren kennen. Vervolgens is er een ouderdag geweest met een BBQ. Mijn ouders waren hier aanwezig. Die hebben het huis en mijn kamer weer netjes gemaakt. Afgelopen week zijn we een goede week in Otterlo geweest, ons eerste echte trainingskamp. Deels om elkaar goed te leren kennen, maar zeker ook om een goede start aan de trainingen te maken. We hebben veel fietstochten over de Veluwe gemaakt en krachttrainingen op Papendal gedaan. Als ‘teambuildingsuitje’ gingen we woensdagmiddag naar de Oranjekazerne. Hier verblijven en trainen de rode baretten van de luchtmobiele brigade. We werden hier aangepakt door twee sportinstructeurs die daar werkzaam zijn. Eerst waren het individuele opdrachten op een veld. Maar al snel gingen we gezamenlijke opdrachten doen. Eerst in tweetallen. En daarna met de hele groep. Het was een van de zwaarste anderhalf uur uit mijn leven. Tijgeren, rennen, trekken aan touwen en sjouwen. Alles kwam aan bod. Het was een ‘korte versie van Kamp Van Koningsbrugge’.

Afgelopen week heb ik mijn eindexamens gehad. Nu deze klaar zijn ben ik klaar om in Enschede te gaan wonen!

Ik vond het best een ‘dingetje’ toen TalentNed mij een aantal weken geleden vroeg volgend seizoen bij hun te komen schaatsen. Ik zat in het KNSB Talent Team Midden-Oost en dacht dat dat volgend jaar ook het geval zou zijn. Tuurlijk had ik weleens aan TalentNed gedacht maar nooit met de gedachte dat ze mij graag in hun team zouden hebben.

 Er volgde een drukke week. Naast de gebruikelijke school en sport dingen had ik ook nog een online meeting op de planning staan. Dit was met Robin en Wouter(trainers TalentNed). Ik kon die vrijdag daarna gelijk de ‘acedemy’ komen bezichtigen. Daarna had ik geen twijfel meer en wist ik dat dit de goede volgende stap is.

 Vandaag heeft TalentNed het nieuwe team gepubliceerd. Met dubbele gevoelens kijk ik naar de nieuwe situatie. Aan de ene kant vind ik TalentNed een hele gave stap en heb ik daar super veel zin in. Maar aan de andere kant moet ik een super leuk team achter gaan laten waar ik jaren mee heb getraind. Ik heb daar fantastische jaren beleefd en wil daar iedereen voor bedanken!

 Natuurlijk vertel ik je ook graag even hoe dat bij TalentNed in elkaar zit. We wonen met het team in een groot huis (kijk op TalentNed.nl). Daar hebben we allemaal een kamer die we delen met een teamgenoot. We moeten zelf wassen, koken en de boel schoon en opgeruimd houden. In Enschede is een goede ijsbaan, dus daar zullen we veel trainen. Maar ook de andere trainingen zullen in (de buurt van) Enschede plaats vinden. En natuurlijk gaan we ook regelmatig op trainingskamp naar plekken in het binnen- en buitenland om optimaal voorbereid te zijn voor de wedstrijden.

 Hoe het precies gaat weet ik niet, nu denk ik dat ik van maandag tot vrijdag daar zal zijn en in het weekend weer in IJsselstein. Maar mogelijk blijf ik ook wel eens in het weekend in Enschede, dat gaan we zien.

 Ook op het gebied van school gaat er iets veranderen. Ik doe dit jaar de helft van het VWO examen (4 vakken) op het Cals College in Nieuwegein. Volgend jaar moet ik in de andere 4 vakken examen doen. Dat ga ik doen op het Stedelijk Lyceum in Enschede.

 Het is een hele verandering en ik vind het heel wijs dat ik dit mag gaan doen. Ik ben TalentNed dankbaar voor de kans die ze me geven en ik hoop dat het een mooi nieuw avontuur mag gaan worden!

In april 2021 werd ik 17. Mijn opa en oma deden mij mijn rijbewijs ‘cadeau’. Maar dat moest ik natuurlijk nog wel even halen!

Medio mei had ik mijn eerste rijles. Ik had stiekem al een beetje geoefend op een lege parkeerplaats en ook wat rond gereden op een rustig industrieterrein in de avond. Maar verder dan de derde versnelling was ik daar nog niet gekomen.

Maar de rijlessen gingen eigenlijk al snel best goed, dus ben ik mij op mijn theorie gaan storten. Een boek, oefen examens en een dag digitale theorie les zorgden er voor dat ik eind juni mijn theorie-examen mocht doen. Ik ging daarvoor wel naar het CBR in Gorinchem (tip: daar schijnt vaak voldoende plek te zijn). Ik maakte twee fouten en was dus in één keer geslaagd.

Door vakantie, trainingskampen en het begin van school was het vanaf juli lastig de lessen gepland te krijgen. In de zomer had ik daardoor zes weken achter elkaar geen les. Maar uiteindelijk mocht ik op 4 januari mijn TTT (TussenTijdseToets) doen en behaalde ik mijn vrijstellingen voor de bijzondere verrichtingen (parkeren, straatje keren, etc.).

Daarna heb ik snel de begeleiderspas aangevraagd. Die heb ik nodig omdat ik nog maar 17 ben als ik zelf mag gaan rijden. Op die pas staan mijn 5 coaches (mijn ouders, mijn oma’s en mijn opa). Zolang ik 17 ben, moet er altijd één van hen naast me zitten als ik achter het stuur zit.

En toen werd het gisteren. De dag van het examen. Om 7 uur werd ik opgehaald, want ik was al om 8 uur aan de beurt. Via een omweg naar het CBR in Utrecht (bij de ijsbaan) reed ik bijna nog een voetganger en fietser overhoop. Maar gelukkig gebeurde dat niet tijdens het examen. Na een rondje van een half uur was ik terug en gaf de examinator aan dat het voldoende was. Jippie!

Tot mijn verjaardag (begin april) kan ik op stap met één van mijn coaches. Daarna mag ik helemaal alleen met de auto. Dat betekent dat ik volgend seizoen een boel gezelligheid in de auto ga missen. Zit nu altijd mijn vader, moeder, opa of oma naast me, die kunnen vanaf 7 april ga ik alleen en kunnen zij weer andere dingen gaan plannen. Het enige dat ik nog nodig heb is hun auto!

Net zo als in elk jaar, loopt ook dit jaar in maart het schaatsseizoen op zijn eind. IJsbanen sluiten, een rustperiode wordt ingebouwd. Wat dat betreft is deze maart hetzelfde als elke andere. Maar toch voelt het anders. Oorzaak: een seizoen vol Corona-onzekerheden en wisselende schema’s. Er is veel bij ingeschoten. Dat geldt ook voor het schrijven van een blog van mijn kant. Daarom deze keer een iets uitgebreider verhaal. Zodat jij weer helemaal bij bent!

Zoals je mogelijk weet ben ik dit seizoen geselecteerd voor het KNBS Talent Team Midden-Oost (vanaf nu KTT😊). Tijdens de zomer hebben we eigenlijk ‘gewoon’ kunnen trainen. We trainen normaal gesproken ook het middenterrein van de ijsbaan, maar dat kon deze zomer niet omdat de ijsbaan gesloten was. Gelukkig konden we op de velden van ‘mijn’ hockeyclub terecht. Lekker dichtbij huis!

Mijn team is een KNSB-team. Er was veel gedoe rondom ‘zomerijs’ in Thialf. Uiteindelijk heeft de kNSB geregeld dat de KNSB-teams vanaf eind juli in Thialf konden trainen. Eerst gingen we één keer in de week naar Heerenveen, later werd dat 2 keer op doordeweekse dagen. Dat viel niet mee. Voor één training van anderhalf uur was ik ruim 7 uur van huis. Maar het was meer dan de moeite waard om op de mooiste ijsbaan van Nederland (en misschien wel verder) te trainen. Tot dan toe had ik daar alleen maar wedstrijden gereden.

Als lid van een KNSB team had ik nog een voordeeltje. Ik mocht meedoen aan de zogeheten top-team-wedstrijden in Thialf . Niet veel mensen weten dat, maar al die toppers rijden op zaterdagmiddag vaak een trainingswedstrijd in Thialf. Daarvoor is ruimte gereserveerd. Als daar ruimte voor is, wordt die opgevuld met KTT-ers. Zodoende heb ik in september en oktober nog een paar wedstrijden kunnen rijden en tijden kunnen neerzetten.

Maar toen werd het 14 oktober… en achteraf gezien was dat eigenlijk het moment dat het hele schaatsseizoen 20-21 op zijn ‘gat’ deed belanden. Alle wedstrijden werden gecanceled, veel ijsbanen gingen dicht. Thialf bleef open, maar de KNSB stelde de regel in dat het KTT niet buiten de regio mocht rijden. Thialf ligt daar niet binnen, dus die tripjes waren al snel verleden tijd (maar waarom ik wel naar de ijsbaan in Deventer mocht, maar niet naar Thialf is me nog altijd niet duidelijk).

Maar we zijn niet bij de pakken neer gaan zitten. Gelukkig bleef de Utrechtse ijsbaan (Vechtsebanen) wel open. Weliswaar met allerlei aanpassingen (geen publiek/ouders meer rondom de baan, anderhalve meter afstand op het ijs), maar we konden wel door trainen. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld schaatsers van de ijsbanen die zich genoodzaakt voelden de deuren te sluiten.

Ook ben ik op een aantal trainingskampen geweest. In augustus een fietskamp in de Ardennen. In oktober gingen we op kamp naar een de omgeving van Thialf voor een gecombineerd schaats/fiets kamp. En in januari zaten we in een echte bubbel in Heerenveen voor een schaatskamp. Alle 5 de KTT’s een week bij elkaar in een hotel. Testen voor en tijdens het verblijf.

Aan het einde van dat laatste kamp was er ook een wedstrijd georganiseerd. Daar reed ik uiteindelijk mijn beste tijden van het seizoen. De 500 meter ging in 37,1. De 1000 meter in 1:15:00. Twee officieuze records. Ik heb ze namelijk wel gereden, maar de tijden tellen niet mee in de statistieken.

Tot slot toch ook een korte vooruitblik op komend seizoen. Ik neem aan dat volgend seizoen weer een ‘gewoon’ seizoen zal zijn. Dus met zomerijs in Thialf en de mogelijkheid daarheen te reizen. Ik verheug me ook op de zomerse fietstochten en de trainingen op andere locaties. Alles met als doel om op alle afstanden nog betere en dan officiële PR’s neer te zetten.

Je kunt mij steunen in het nastreven van mijn ambitie. Hoe dat kan lees je op de pagina ‘Meedoen’ op mijn website (steindewit.nl).

De zomer is voorbij en we zijn weer van start. De zomer heb ik flink door getraind om op het ijs zo hard mogelijk te gaan. En dat is gelukt! Ik heb nu al weer persoonlijke records gereden op de 500, 1000 en 3000 meter!

De eerste wedstrijd van het seizoen was ik nog niet echt gewend aan de hoge snelheid. Dus ik ‘vloog’ uit de bocht op de 500 meter in Thialf. Pak kapot, maar verder geen lichamelijke problemen. Direct daarna reed ik op de 1000 meter een persoonlijk record!

Na die eerste wedstrijd ben ik met mijn ploeg op trainingskamp naar Enschede geweest. Daar heb ik mezelf nog beter gemaakt.

En dan is het zover. De eerste echte sponsors zijn gevonden. Ik ben heel trots en blij dat er zo positief gereageerd wordt door de IJsselsteinse bedrijven. Er zijn al 3 bedrijven die echt ‘meedoen’!

Als eerste sponsor hebben we De Wit Computers (bekend van hun winkel in de IJsselsteinse Benschopperstraat) weten vast te leggen. Overigens heb ik geen familieband met deze computer specialist en is het dus een mooi toeval dat ook onze achternaam ons bindt.

Ook Roba Metals doet mee. Met een afzetmarkt die ‘wereld’ heet, opereert het bedrijf vanaf de Zomerdijk in IJsselstein. Een bedrijf om als IJsselsteiner trots op te zijn. Supertof dat ze meedoen. Het motiveert mij om te zorgen dat ze ook trots op mij kunnen zijn.

De derde sponsor die ik kan melden is 4Some Technisch Beheer, de stille kracht achter gebouwen die ‘werken’. Heel leuk om nu ook te weten dat er heel veel gebouwen in Nederland zijn die vanuit IJsselstein ‘technisch’ beheerd worden. Het is heel leuk om dat soort dingen te horen. Mijn trainer zegt altijd dat er 3 dingen belangrijk zijn tijdens de trainingen: techniek, techniek en techniek. Wat dat betreft past 4Some Technisch Beheer dus uitstekend in mijn team!

Nu ik het dan toch over de financiële kant heb, moet ik ook vermelden dat er inmiddels al een heel aantal ‘Liefhebbers’ (familie, vrienden en bekenden) hun financiële steun hebben toegezegd. Super natuurlijk, dank jullie wel allemaal!

Met al deze bijdragen zijn we al best een eindje op weg. Maar er kan nog altijd meegedaan worden. Dus ben of weet je iemand die misschien ook wel mee zou willen doen, kijk even op de pagina ‘Meedoen’ op www.steindewit.nl. Daar staat hoe dat (geheel vrijblijvend) in zijn werk gaat.

En toen was de dag daar. Het Nederlands Kampioenschap. Vrijdagavond 1 februari. Na een lange zit in de auto kwamen we aan bij sportcentrum Kardinge in Groningen. Het eerste wat ik meteen opmerkte was dat het erg koud was, maar daar moesten we ons overheen zetten. De voorbereiding op de 500 meter was goed en mijn benen voelde goed. Ik trok mijn pak in de kleedkamer aan en voor dat ik het ijs op mocht moest ik nog over een brug naar het middenterrein lopen om daar m’n schaatsen aan te trekken. Ik wist dat ik niet te lang moest inrijden omdat ik dan te koud werd. Na een paar rondjes werd ik omgeroepen en ging ik naar de start. Ik hield zo lang mogelijk m’n jas aan. Uiteindelijk trok ik mijn jasje uit en ging naar de start. Alleen het paar voor mij had 2 keer vals, dus was ik weer koud. Maar ik ging goed weg, versnelde alles door en kwam uit op een matige tijd van 40,18. Ik vergat de 500 meter en werkte toe naar de 1500. Ik fietste en liep. Daarna nog wat rek-oefeningen. Toen moest ik het ijs al weer op. Ik reed een paar rondjes en meldde me weer aan de start. De 1500 meter is niet mijn favoriete afstand, maar ik ging er vol voor. Met de opening was ik tevreden. Met mijn eerste rondje was ik ook tevreden. Maar daarna voelde ik mijn benen snel vermoeid worden. Ik haalde alles eruit wat eruit kon, de laatste bochten bleef ik nog maar net staan. Maar toen ik over de finish reed wist ik al dat het geen top tijd zou zijn. 2.06,20. De 21-ste tijd. Ik was er niet tevreden mee. Maar ik moest het ermee doen. Toen de wedstrijd klaar was was het al laat, 2 uur in de auto terug en lekker uitrusten. Op naar de volgende wedstrijden!

Daar was het dan. De landenwedstrijd. Ik kwam aan in Groningen (of eigenlijk: in het hotel in Roden), ik kende nog niemand. Maar het was meteen leuk. We werden gevraagd naar de gemeenschappelijke zaal te komen om daar onze spullen te krijgen. We moesten de kleding passen en eten. Na het eten gingen we naar de ijsbaan om daar met het team te trainen. Ik was best een beetje zenuwachtig, maar eenmaal ingelopen en op het ijs voelde het alweer vertrouwd. Het was geen zware training, omdat we de volgende dag een wedstrijd moesten rijden. Na de training doken we ons bed in om de volgende morgen om half 7 aan het ontbijt te zitten. Toen we de volgende morgen onze magen gevuld hadden vertrokken we naar de baan om een 500m en een 1500m te rijden. De start van de 500 was erg slecht, daar was ik niet tevreden over. Gelukkig was mijn rondje beter en verzachte dat de pijn. Toen ik na de 500m van het ijs af was en m’n schaatsen had uitgedaan begon ik met het voorbereiden van de 1500m. Ik ging een paar rondjes lopen en even fietsen. Ik trok mijn schaatsen weer aan en ging inrijden. Mijn naam werd vervolgens omgeroepen en ik moest me bij de start gaan melden. Ik startte goed en trok hem goed door, versnelde alle bochten en kwam over de finish. Ik was tevreden met mijn tijd. De volgende ochtend was het ontbijt weer zo vroeg. Na het ontbijt stapten we in de busjes richting de baan. Bij de baan aangekomen voelde ik de spanning alweer opkomen, vooral omdat ik mijn eerste 3 kilometer ooit ging rijden. Ik ging me klaar maken voor de 1000. Eerst even fietsen, dan even lopen en daarna nog even rekken en strekken. Daar stond ik dan, aan de start... de starter startte me weg. Ik was snel weg, mijn eerste passen waren goed en de bocht ging gemakkelijk. De 2e bocht moest ik nog doorversnellen. Gelukkig ging dat gemakkelijk. Even later kwam ik over de finish met een prima tijd vond ik zelf. Maar nog altijd was ik zenuwachtig voor die 3 km. Ik voelde de spanningen nog hoger komen, maar gelukkig was ik snel aan de beurt. Rit 2. Ik ging op een goed tempo weg. De eerste 3 ronde voelde alles nog goed, maar daarna werden m’n benen zwaar. Op het bord stond nog 2 ronden. Ik zette een eindsprint in en kwam 2 rondjes later over de finish. Mijn tijd was goed en het voelde ook goed. Ik was blij dat ik er vanaf was. Later gingen we nog even uitwerken, lunchen (met alle Duitsen, Noorse en Nederlandse deelnemers) en toen mochten we weer helemaal terug naar huis en zat een fantastisch weekend er op!

En het gaat maar door… Schreef ik gisteren in mijn blog nog over een prima weekje, die ging vandaag nog even door. 4e geworden bij de Kwalificatiewedstrijd voor de Landenwedstrijd en daardoor geplaatst voor die Landenwedstrijd. De landenwedstrijd is een wedstrijd met deelnemers uit Nederland, Noorwegen en Duitsland. Alleen de beste 4 van de kwalificatiewedstrijd plaatsen zich. Is vierde normaal een beetje een vervelend plaatsje, nu past ie mij prima!

Toen ik het Thialf binnen liep, was ik niet van plan er met de winst van door te gaan. Ik was van plan zo hard mogelijk te rijden. Ik begon met m’n warming up. Het voelde meteen goed. De benen voelde goed en ik had er zin in. Ik trok m’n schaatsen aan en ging even inrijden op het ijs. Ik werd omgeroepen en ging naar de start. Maakte me klaar en bereidde me voor. De starter zei; ’Go to the start, ready’. En daar klonk het startschot. M’n eerste passen waren fel, maar daarna moest ik klappen gaan maken en hard afzetten. De bocht was er al snel. Ik sneed de buitenbocht ruim en versnelde hem goed uit. Op de kruising kon ik goed naar mijn tegenstander toe rijden. De laatste binnenbocht. Oh nee... het ging hard. Het was moeilijk om niet uit de bocht te vliegen, maar gelukkig reed ik hem goed. Het laatste stuk versnelde ik nog eens en ik kwam snel over de finish. Ik keek naar het scorebord en daar stond achter mijn naam een tijd van 39,07! Een nieuw persoonlijk record!

De 1500 meter ging ook erg goed. Met een tijd van 2.01,97 kwam ik over de finish en haalde ik 4 seconde van m’n vorige PR af. Daardoor werd ik 5e in het eindklassement, dus dat zou betekenen dat ik net niet door was (alleen de eerste 4 plaatsen zich). Maar ik was alsnog erg tevreden over mijn wedstrijd. Toen ik mijn schaatsen had uitgedaan en me weer had omgekleed werd er tegen mij gezegd dat ik toch 4e was geworden! Dit kwam doordat iemand anders gediskwalificeerd was. Hij had een bandje met een verkeerde kleur om zijn arm gehad tijdens zijn race. Dus nu ben ik 4e en mag ik komend weekend meedoen aan de Landenwedstrijd NED-NOR-GER in Groningen. Hou mijn blog (maar ook “insta”) in de gaten om het mee te maken!